Fauna i Flora Puszczy Białowieskiej: stycznia 2017

Żubr Bison bonasus jest największym ssakiem europejskim. Dorosłe samce mogą ważyć prawie tonę. Pomimo tak dużych rozmiarów potrafi on biec 40km/h i bez problemu przeskoczy 3 metrowy strumień czy 2 metrowy płot. Żubr nizinny w czasach historycznych zamieszkiwał tereny leśne zachodniej, środkowej oraz częściowo południowo-wschodniej Europy - do Donu. Wyginął w stanie wolnym w 1919 roku w Puszczy Białowieskiej. Lata 1920-1928 - to okres nieobecności żubrów w Puszczy Białowieskiej. Pierwsze prace nad restytucją żubrów podjęto w Polsce, planując ich powrót do PB po blisko 10-letniej nieobecności. Stały wzrost liczbowy żubrów w hodowlach zamkniętych w okresie powojennym oddalał groźbę ich wyginięcia, lecz dopiero utworzenie wolno żyjących populacji stwarzało możliwości pełniejszej restytucji gatunku Bison bonasus. Pierwsze żubry odzyskały wolność w Puszczy Białowieskiej. Nastąpiło to w 1952 roku w polskiej części Puszczy i w 1953 roku w białoruskiej. W końcu 2015 roku w Puszczy Białowieskiej, na wolności żyło 578 osobników.
W okresie zimowym żubry łatwiej spotkać, szczególnie w miejscach dokarmiania. Na ogół żubry zachowują się spokojnie, jeśli ludzie nie przekroczą granicy bezpieczeństwa. Zbyt bliskie podchodzenie do nich, np. w celu wykonania zdjęć, zwykle kończy się odbiegnięciem żubrów na bezpieczną odległość, rzadko atakiem. Żubr może być niebezpieczny tylko wówczas, gdy poczuje się zagrożony. Takie sytuacje zdarzają się jednak wyjątkowo rzadko. Żubrzyca z małym cielęciem nie zawaha się zaatakować intruza, jeśli uzna, że bezpieczeństwo jej potomka jest zagrożone. Agresywnie mogą zachować się żubry, z reguły samce, w okresie rujowym lub poszukujące pokarmu w pobliżu siedzib ludzkich. Zwykle atak żubra poprzedzony jest jego niespokojnym zachowaniem, które objawia się grzebaniem racicami ziemi, potrząsaniem opuszczoną głową i kręceniem ogonem. Wówczas należy spokojnie się oddalić.